Η συγκυρία
Τα αντιλαϊκά μέτρα πέφτουν βροχή την ώρα που η (επίσημη) ανεργία έχει ξεπεράσει το 27%. Στον κλάδο μας τον Μάιο πέρασε το μέτρο της αύξησης του διδακτικού ωραρίου και των υποχρεωτικών μεταθέσεων, που μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε «μπαλάκι του πινγκ-πονγκ» που θα γυρίζουν από σχολείο σε σχολείο την ίδια ώρα που άνοιγε τους ασκούς του Αιόλου για απολύσεις. Μόλις τέσσερις μήνες μετά ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν μιλάμε πλέον γι’ αυτό, και δικαίως, αφού μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα ήρθαν μια σειρά άλλων αντιδραστικότερων μέτρων. Πρώτα και κυριότερα το κλείσιμο 50 ειδικοτήτων στα ΕΠΑΛ και η διαθεσιμότητα (πρώτο βήμα προς την απόλυση) στην οποία τέθηκαν περίπου 2000 εκπαιδευτικοί. Οι υποχρεωτικές μετατάξεις, υπό τον φόβο της απόλυσης, εκπαιδευτικών σε διοικητικές υπηρεσίες. Η εξαγγελία του νέου εκπαιδευτικού συστήματος στα ΓΕΛ και ΕΠΑΛ που θα διώξει εντελώς εκτός εκπαίδευσης χιλιάδες μαθητές και θα κλείσει σχολεία, ενώ άλλα θα μένουν χωρίς κατευθύνσεις. Και όλα αυτά την ώρα που με τον νέο δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα η απόλυση κρέμεται πάνω από το κεφάλι όλων μας. Σήμερα δεν πρέπει να μένει ούτε ένας εκπαιδευτικός που να μην αντιλαμβάνεται σε πόσο επισφαλή θέση βρίσκεται τόσο ως προς τις συνθήκες εργασίας του όσο και ως προς αν την επόμενη ημέρα θα βρίσκεται ακόμα εργαζόμενος ή απολυμένος.
Αλλά και στον υπόλοιπο δημόσιο τομέα τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η αυταρχική απόφαση της κυβέρνησης για κλείσιμο της ΕΡΤ, με την παράλληλη απόλυση όλων των υπαλλήλων της, δείχνει ότι σε όλον τον δημόσιο τομέα επίσης κανείς δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Ταυτόχρονα απολύονται σωρηδόν εργαζόμενοι σε δήμους και όχι μόνον (δημοτική αστυνομία, σχολικοί φύλακες κλπ.). Ήδη η τρόικα ζητάει το κλείσιμο ΕΑΣ-ΕΛΒΟ-ΛΑΡΚΟ και μάλιστα απολύοντας χωρίς αποζημίωση το σύνολο των υπαλλήλων της.
Φυσικά για τον ιδιωτικό τομέα η κατάσταση αυτή ήταν δεδομένη για περισσότερο από μία πενταετία, όμως και εδώ οι συνθήκες δυσχεραίνουν διαρκώς. Η κατάργηση των ΣΣΕ έριξε κατακόρυφα τους μισθούς, πολλοί εργοδότες δεν πληρώνουν καν ενώ η ανασφάλιστη και μαύρη εργασία έχει γίνει αυτονόητη. Με όλα τα παραπάνω η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 27%.
Οι αιτίες
Η αποικιακού τύπου εξάρτηση της Ελλάδας από τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες της ΕΕ, και ιδιαίτερα τη Γερμανία, αλλά και από τις ΗΠΑ, δεν δίνουν κανένα περιθώριο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Η τρόικα με το καρότο τής … σωτηρίας της χώρας καταστρέφει ολοένα και περισσότερο τον παραγωγικό ιστό της Ελλάδας με στόχο το ξεπούλημα των υποδομών αλλά και του ορυκτού πλούτου της χώρας. Πότε άραγε στη ιστορία μία υποτελής χώρα ωφελήθηκε από τους «προστάτες» της; Και ποιού άλλος από τον εκπαιδευτικό έχει ευθύνη να διαφωτίσει τα παιδιά, και όχι μόνον, σε αυτό το σημείο;
Ο στόχος
Γίνεται προφανές ότι η επίθεση που δεχόμαστε δεν έχει μόνον εμάς τους εκπαιδευτικούς ως αποδέκτες αλλά το σύνολο του ελληνικού λαού. Θα ήταν λοιπόν μικρομεγαλισμός αν περιμένουμε ότι μόνοι μας μπορούμε να ανατρέψουμε αυτήν την πολιτική. Στον αγώνα που θα δώσουμε, όπως και αν εξελιχθεί αυτός, με όποια μέσα, το κυρίαρχο είναι ότι θα πρέπει να συνενώνει το σύνολο των εργαζομένων, δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν μπορούμε να περιμένουμε ως δια μαγείας να ξεσηκωθεί η χώρα ολόκληρη για να βγούμε κι εμείς στο δρόμο. Και εδώ παίζει σημαντικό ρόλο ότι, με την επικείμενη αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος και μόνον, ο κλάδος έχει την δυνατότητα άμεσα να δημιουργήσει τις πρώτες συμμαχίες του, που δεν μπορεί να είναι άλλες από τους μαθητές και τους γονείς.
Τα αιτήματα
Πέρα από την ανατροπή της νέας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, που θα στείλει στα σπίτια τους χιλιάδες μαθητές και θα αποτελέσει το εφαλτήριο του αγώνα μας, οφείλουμε να έχουμε θέσει τις βάσεις και για μία συνολικότερη συμμαχία. Αν υπάρχει σήμερα μία στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου στη χώρα μας, που δεν αμφισβητείται από κανέναν εκπρόσωπό του, αυτή είναι η παραμονή της Ελλάδας σε Ευρώ και ΕΕ, και αυτό επειδή είναι το βασικό μέσον που χρησιμοποιείται για να διατηρείται η χώρα εξαρτημένη. Εμείς θα πρέπει να χτυπήσουμε ακριβώς αυτό το σημείο: να διεκδικήσουμε την άμεση έξοδο της χώρας από Ευρώ-ΟΝΕ-ΕΕ. Γνωρίζουμε ότι ακόμα και σήμερα η άποψη αυτή είναι μειοψηφική στις συνειδήσεις του ελληνικού λαού. Όμως υπό ποιες συνθήκες συμβαίνει αυτό; Κανένας πολιτικός φορέας δεν υποστηρίζει αυτή τη θέση και, όσοι το κάνουν, το κάνουν «υπό προϋποθέσεις». Παρόλα αυτά αν και πριν 5 χρόνια η άποψη αυτή στηριζόταν από λιγότερο από 3% του ελληνικού λαού σήμερα το ποσοστό έχει ξεπεράσει το 30% και μεγαλώνει. Χρέος μας είναι να το κάνουμε συγκεκριμένο και να χειραφετηθούμε από την προπαγάνδα του κεφαλαίου, που προβάλει την καταστροφή μας, και να δούμε ότι η καταστροφή μας οφείλεται ακριβώς σε αυτήν την εξάρτηση, γι’ αυτό και κανένας εκπρόσωπος του κεφαλαίου δεν την αμφισβητεί.
Το μέσον
Η επίθεση είναι σφοδρή και η τρόικα, με τις κυβερνήσεις-μαριονέτες της, αποδεικνύεται αδίστακτη. Το δίλημμα λοιπόν εδώ είναι ένα: θα καθίσουμε απαθείς να κοιτάμε τις εξελίξεις να τρέχουν εις βάρος μας μέχρι την απόλυτη εξαθλίωσή μας ή θα τολμήσουμε έναν αγώνα που θα μπορέσει να ανατρέψει την κατάσταση; Και ο αγώνας αυτός δεν μπορεί να γίνει με άλλον τρόπο παρά με απεργία διαρκείας. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς πώς με μονοήμερες και διήμερες απεργίες σήμερα δεν μπορεί να κερδηθεί τίποτε. Φυσικά όπως σε κάθε αγώνα κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει την νίκη προκαταβολικά. Πάλι όμως, όπως σε κάθε αγώνα, μπορεί να προεξοφλήσει την ήττα αν ο αγώνας δεν δοθεί. Και σήμερα η ανάγκη για αγώνα είναι επιτακτική. Πρότασή μας λοιπόν σε όλους τους συναδέλφους εκπαιδευτικούς είναι να κηρύξει η ΟΛΜΕ απεργία διαρκείας (με τη μορφή των πενθήμερων επαναλαμβανόμενων) και με αυτήν, ήδη από την κήρυξή της, να απευθυνθεί πλατύ κάλεσμα σε κάθε εργαζόμενο να πιέσει στο χώρο τις συνδικαλιστικές του ηγεσίες, ώστε η απεργία αυτή να πάρει γενικά χαρακτηριστικά, κλάδο με κλάδο, μέχρι αν είναι δυνατόν να κηρυχθεί γενική απεργία διαρκείας από ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ.
Ο δρόμος του αγώνα βρίσκεται μπροστά μας. Να τον διαβούμε μέχρι τη νίκη!